Hodowla warzyw w syntetycznych podłożach
Występująca obecnie uprawa roślin w cieplarniach na podłożu organicznym - ziemi, natrafia na coraz liczniejsze trudności. Do najistotniejszych kłopotów podporządkowanych z takim systemem hodowli przynależą:
a). Dolegliwości z utrzymaniem czynników pokarmowych w glebie na odpowiednim dla hodowanej rośliny stopniu; wyjątkowo niebezpieczne jest nagminnie zachodzące zasolenie gleby.
b). Trudności z utrzymaniem w ziemi poprawnego stosunku wody do powietrza.
c). Intensyfikujące się choroby, pasożyty pochodzenia glebowego.
Uchylenie, a przynajmniej zmniejszenie pewnych z wcześniej przytoczonych elementów, nakazuje spowodowanie wielu mozolnych, a także kosztownych zabiegów takich jak: odkażanie, parowanie bądź sterylizacja chemiczna gleby, zaś w radykalnym przypadku wymiana kompletnej powierzchni uprawnej.
Przytoczone problemy sprowokowały do wyszukiwania podłoży, jakie eliminowałyby trudności jakie przynosi ze sobą obróbka w ziemi.
Substraty musi charakteryzować: dostępność, znikomy koszt, jednorodność pod względem syntetycznej budowy, jednolitość fizyczna, stabilność w przypadku traktowania podłoża wysoką temperaturą lub fumigacji, sposobność płukania, niewielki rząd osiągalnych komponentów, duża pojemność wodna i powietrzna, mały ciężar właściwy, adekwatny odczyn dla przyrostu roślin.
Liczne analizy utrzymywane w Niemczech, Danii, Finlandii oraz innych państwach określiły torf wysoki jako niedaleki ideału substrat, który posiada większość z przytoczonych właściwości. Torf wysoki jest dziś najpowszechniejszym oraz najekonomiczniejszym podłożem do uprawy w ogrodnictwie, jakkolwiek ze względu na ograniczoność jego zasobów niezbędne jest wynalezienie innych materiałów. W niezliczonych doświadczeniach dobre, choć nie każdorazowo pożądane, rezultaty osiągnięto stosując komposty korowe, węgiel brunatny bądź masę celulozową.
Uzyskano także szereg substratów nieorganicznych, z jakich najszersze zaimplementowanie jak dotąd znalazła wełna mineralna. W krajach Europy Zachodniej wełna mineralna tworzona jest przez duńską firmę Grodania i dystrybuowana pod nazwą “Grodan”. W naszym państwie wełna mineralna na razie znalazła zastosowanie jako półprodukt izolacyjny i oferowana jest w arkuszach o wymiarach: 100x50x5 cm. Surowcami roboczymi do fabrykacji substratu są: mieszanina surowców obejmujących glinokrzemiany sodu, potasu oraz wapnia jak również krzemiany wapnia, magnezu, żelaza oraz aluminium (60%), wapniak (20%) oraz koks (20%). Po stopieniu w temperaturze 1500–2000°C, ciekła substancja, w której przez ciągnięcie nadano profil niteczek, zostaje sprasowana. W ciepłocie 200°C dokładana jest żywica fenolowa, co dopuszcza późniejsze przyswajanie wody. 1 m³ wyprodukowanego substratu ma masę koło 80 kg.
Grodan - duńska wełna mineralna, przygotowywana jest w formie mat a także spojonych w arkusze doniczek, przeznaczonych do wytwarzania sadzonek czy ukorzeniania flanc: 1 arkusz skupia się z 36 (5x5x5 cm), 64 (3,8x3,8x3,8 cm) czy 100 (3x3x3 cm) doniczek, jakich formaty ujęto w nawiasach. Produkowane są również donice o kubaturze 0,4; 1; 2; 3 i 6 litrów, w jakich rośliny zostają przez cały czas uprawy.
W oparciu o tworzone doniczki, Grodania wprowadziła tzw. system “pot-in-pot”, jaki polega na sukcesywnym przesadzaniu doniczek z wschodzącymi roślinami do doniczek coraz rozleglejszych.